…[…] Był bardzo szczupły, ale przez opiętą podkoszulkę widział, że ciało, które było na zdjęciach należy do niego. Miał na sobie czapkę z daszkiem bez żadnego loga, spod której wystawały kręcone brązowe włosy dokładnie w kolorze dojrzałych liści klonu, a kręcone spirale opadały niczym grzywka na jego wysokie czoło. Miał piękne usta. Wyglądały jak idealnie rzeźbione. Pełna górna i dolna warga, niczym stworzone do pocałunków. Wąska podłużna twarz wyostrzała kości policzkowe. Do tego miał duże, okrągłe, niebieskie oczy. Grzegorz zaczął głęboko oddychać, tęsknił za nimi, miały w sobie tą samą głębie, tą samą niewinność, którą widział kiedyś u Antka. Tak inny chłopak, a tak podobne oczy. Było to wręcz nieprawdopodobne […]…

…[…] Hubert kim ty jesteś? – zapytał w końcu – i kiedy jesteś prawdziwym sobą?
– Trudne pytania mi zadajesz – powiedział wpatrując się w kieliszek – nawet sam nie jestem pewny, czy znam na nie odpowiedzi.
– Może wystarczy, że jej poszukasz?
– Na pewno nie jestem tym, tym, kim chciałbym być…[…]…

Hubert, to ostatnia i jednocześnie kolejna zupełnie nowa postać w mojej nowej książce. To też prawdopodobnie jedna z najbardziej tajemniczych postaci książki. Chłopak skupiający w sobie wiele sekretów, sprzeczności i bolesnych wspomnień… których wcale nie chce odkrywać.

ZOBACZ TEŻ: OSIĄGNĄŁEŚ SUKCES? WSTYDŹ SIĘ!
O tym, dlaczego nie potrafimy cieszyć się własnym szczęściem.

Jeśli Wiktor pragnie żyć Cudzym zżyciem, to Hubert wyraźnie chciałby odzyskać swoje własne… czy w końcu mu się to uda?