Podczas tegorocznego urlopu w Grecji przeczytałem aż trzy książki, niewątpliwie rekordzistką w ramach czasu jaki mi to zajęło jest: „Stacja numer cztery” autorstwa Justyny Gaik. Ukończenie tej książki zajęło mi dokładnie 3h! I bynajmniej nie dlatego, że była krótka, ona po prostu była wyjątkowo piękna!
Zanim przejdę do fabuły, muszę na wstępie opowiedzieć jak ta powieść znalazła się w moich rękach. Nie otrzymałem tej książki od wydawnictwa, nigdy też nie miałam okazji poznać osobiście autorki. Informację o tej książce usłyszałem oglądając story DODY, która polecała książkę swojej przyjaciółki a, że jest to artystka, którą darzę wyjątkową sympatią, to napisałem do Justyny z gratulacjami debiutu, wszak jedziemy na tym samym wózku. W odpowiedzi otrzymałem egzemplarz z propozycją recenzji, na którą się zgodziłem, zaznaczając, że będę w niej szczery.
Stacja numer cztery – świat, który (nie) znamy
Fabuła „Stacji numer cztery” jest zaskakująca, gdyż raczej nie często się zdarza aby młoda, raptem dwudziestopięcioletnia dziewczyna zdecydowała się dobrowolnie na pracę w domu starców. Do końca nie wiemy co kieruje jej wyborem, mało tego – ona sama raczej nie jest pewna jaka siła ją motywuje do takiej decyzji, szczególnie wobec krytyki ze strony przyjaciół identyfikujących to miejsce z „umieralnią”. Jednakże nasza bohaterka czuje, że znajdzie tam, nie tylko ukojenie ale i cenne nauki współczucia, wsparcia, wyrozumiałości i miłości wobec siebie oraz drugiego człowieka.
„Stacja numer cztery”, to niewątpliwie jedna z najpiękniejszych lekcji empatii wobec procesu przemijania życia. Tę książkę chłonie się, jak gąbka – wodę, a kolejni podopieczni, jakich Wiktoria spotyka na swojej drodze, stają się nam równie bliscy jak i głównej bohaterce.
Poznając te historie, poznajemy także różne charaktery. Często trudne i irytujące, a jednak potrzebne i wartościowe. Każdy z podopiecznych ma swoją własną, odrębną księgę życia, na którą gdy spojrzymy z punktu widzenia swojego własnego, zauważymy, że drogą jaką zdołali przejść, jest lekcja, która pozwala nam zapobiec błędom, jakim nie jesteśmy w stanie stawić samemu czoła. Te lekcje stają się naszym przewodnikiem i jednocześnie ostrzeżeniem, które w każdej z tych postaci możemy znaleźć. Szczególnie wobec perspektywy całego życia, które młodzi ludzie mają przed sobą.
„Stacja numer cztery” nie jest tylko melancholijną opowieścią, pełną pięknych i wzruszających historii, to także w pełni naturalistyczny obraz poświęcenia, nieraz nieprzyjemności i trudności z jakimi wiąże się praca w domu starców. Autorka, to wszystko podaje nam z drobiazgową dokładnością, poniekąd, stając się rzeczywistym uczestnikiem całego trudu jaki nasza bohaterka wkłada w swoją pracę. Jednocześnie podziwiamy jej zaangażowanie i poświecenie, kibicując jej aby nie dała się złamać, bo wiemy, że tak jak podopieczni potrzebują jej, tak ona potrzebuje ich!
To co jednak wyjątkowo wyraźnie wybrzmiewa z opowieści Justyny Gaik, to prawda i szczerość i to obecna na każdej ze stron książki. Ta historia, to nie fabularna opowieść, pełna ozdobników i drobiazgowych opisów. Ta historia wydarzyła się naprawdę, a tą młodą dziewczyną, która miała przyjemność, poznać te wszystkie historie jest sama autorka i to właśnie stanowi jej największą siłę.
Podsumowując:
„Stacja numer cztery”, to książka, która powinna znaleźć się w każdym domu. Najpiękniejsza i najprostsza opowieść na drodze do zrozumienia prawdy o naszym życiu, przemijaniu i śmierci, ale też wyjątkowo przystępna lekcja dla każdego człowieka, lekcja tego co nieuchronne, bliskie i obecne. Wszak każdy z nas ma rodziców, dziadków czy pradziadków i także każdy z nas kiedyś nimi zostanie!
POLECAM!
KUPISZ TUTAJ: Stacja numer cztery – Justyna Gaik
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ: MOJA DEBIUTANCKA POWIEŚĆ: „MOST IKARA”
![PL🇵🇱: LULLA LA POLACA… OJ ŻYĆ TO ONA POTRAFI! Recenzja książki! Na wstępie zacznę od swojego oburzenia! 😁 Że ja, będąc wieloletnim przyjacielem Lulla La Polaca i zajmując się zawodowo recenzowaniem książek… nie zostałem uraczony egzemplarzem recenzenckim od Wydawnictwa Znak. Biografia Lulli była obowiązkową książką w mojej bibliotece i musiała się w niej znaleźć. Nie mniej jednak liczyłem, że Wydawca uwzględni mnie w swojej liście kontaktowej. Niestety nie…, bez łaski! Książkę i tak sobie kupiłem, a że Lulla jest dla mnie wyjątkowo ważną postacią i tak podzielę się z Wami wrażeniami z jej biografii! Zapraszam na najnowszą recenzję. …[…] niech Was nie zwiedzie blichtr, cyrkonie i pióra wybrzmiewające z okładki. Bo to książka nie tylko będąca biografią kolorowego ptaka kochającego Warszawę, ale ogromna skarbnica wiedzy poprzez przekrój 86 lat historii pisanej za życia. To opowieść o życiu w cieniu dziecięcych wspomnień II wojny światowej, bogactwa i absurdów PRL-u, czy też ostatecznie odnajdywaniu swojego miejsca we współczesności. Optymistyczny charakter autorki wybrzmiewa z każdej czytanej strony. Choć jestem pewien, że nieraz na Waszej twarzy pojawi się uśmiech czytając tę książkę, to nie zabraknie momentów wzruszeń czy uronienia łez. Bo ta książka to też opowieść o przemijaniu i ocaleniu od zapomnienia, bo Lulla po prostu chce żyć! Dokładnie tak jak sobie wymarzyła i tutaj to pokazuje! […]… Pełną recenzję znajdziecie na moim blogu: www.zwyczajnychlopak.pl ENG🇬🇧: LULLA LA POLACA… OH SHE CAN LIVE! Book review!
Check new review on my blog: www.zwyczajnychlopak.pl #blog #lullalapolaca #recenzjaksiazki #book #bookstagram #biografia #czytam #lovebooks #czytampolskieksiążki #czytampolskichautorów #zwyczajnychlopak](https://zwyczajnychlopak.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
