Zacznijmy od tego, że nie jestem fanem kryminałów i thrillerów. Absolutnie nie! Czytam tylko w tym gatunku Książki Magdy Stachuli, głównie przez często skomplikowaną nić fabularną, która uzależnia. Natomiast kryminał to nie jest gatunek, który mówiąc szczerze… mnie ciągnie.
Niemniej jednak, kilkakrotnie powtarzałem, iż jestem zdania, że każda książka, która pojawia się na rynku zasługuje na to, żeby ją przeczytać, choćby po to, aby wyrobić własną opinię. Tak właśnie trafił do mnie kryminał „Ostrze” wydany pod szyldem Wydawnictwa WAB, autorstwa Belindy Bauer. Czy dzięki niej pokocham ten gatunek książek?
Ostrze, to nie byle jaka tam książka. Powieść została okrzyknięta Bestsellerem „Sundey Times’a” oraz sprzedała się w ogromnym nakładzie w Stanach Zjednoczonych. Mało tego, posiada bardzo dobre recenzje a sama autorka ma już kilka poczytnych powieści na swoim koncie.
Ostrze to powieść o ciekawej, niejasnej i zagmatwanej fabule, i to już od pierwszych stron…
Autorka stopniowo rozwija napięcie, choć w gruncie rzeczy, pytaniami uderza na samym początku, który zdecydowanie jest najlepszy. Belinda co chwilę zmienia przestrzeń i czas. Balansuje trochę na granicy kryminału, trochę zagadkowej treści, w której czytelnik nie raz myli swój trop. Właściwie, nie wiemy, co jest faktem, a co jest tylko zamysłem fabularnym i to niewątpliwie jest największy atut książki, który utrzymuje się przez pierwsze 100 stron.
A potem pojawiają się schody…. Z biegiem czasu i kolejnymi akapitami w powieści pojawia się znaczna ilość postaci, każda z ich staje się mniej lub bardziej kluczowa dla treści, to jednak ich mnogość powoduje swoisty bałagan. Autorka pomimo początkowej mnogości pytań i niejasności, to wraz z rozwojem fabuły szybko na nie odpowiada… Praktycznie od połowy książki znamy już mordercę, co też nie jest najlepszym rozwiązaniem, gdyż nawet nasze domysły co do fabularnym miksów i twistów, nie wiele się realizują.
Niewątpliwie ogromnym plusem tej historii, jest pogłębiona psychologia bohaterów. Belinda, „ożywiła” swoje postaci lecz jasno sugeruje nam z kim mamy sympatyzować a z kim nie. Na pierwszy plan wysuwa się nam czternastoletni Jack i jego rodzeństwo, porzucone przez zamordowanych matkę i ojca, stają się głównymi „ofiarami” tej powieści. Ich los jest szczerze przejmujący i nawet wobec ich przewinień, trudno im nie współczuć i jako czytelnik nie rozgrzeszać. Problemem jest jednak to, że w dużej mierze ich dzieje wydają się mocno nieprawdopodobne. Pomimo to emocje co do ich losu towarzyszyły mi do końca powieści, jednak było to wynikiem języka pisanego autorki a nie umiejscawiania ich w realnym życiu.
Im bliżej zmierzamy do końca, tym autorka odchodzi od zagadek i przypuszczeń, a sama książka staje się relacją ze śledztwa z przeszłości, w którym po kolei odwracają się nowe karty. Czy jest to ujma dla powieści?… to pytanie musi zadać sobie każdy czytelnik, bo samo śledztwo nieraz zatacza kręgi, ale sam finał dość łatwo przewidzieć.
Ostatecznie powieść oceniam 6/10. Głównie dlatego, że pomimo iż kryminał nie jest moim ulubionym gatunkiem, to tutaj pojawiły się emocje i to emocje pełne empatii, współczucia a nawet chwytające za serce, które może skłonić, aby uronić nie jedną łzę, a ja to lubię w książkach i właśnie to dostałem.
Podsumowując.
Ostrze, to powieść, której nie można jednoznacznie określić gatunkowo, ma w sobie trochę dramatu, trochę kryminału, zalążki thrillera, a nawet… (biorąc pod uwagę kuriozalność śledztwa) zalążki komedii. To wszystko sprawia, że potencjalny czytelnik ma sporą szansę znaleźć coś dla siebie, a to z kolei, że książka ma ogromny potencjał wydawniczy.
Czy po przeczytaniu tej książki zapajam miłością do kryminałów… raczej nie. Przeciwnie, dalej będę szukać ludzkich dramatów, ale mających miejsce w ich wnętrzu, nie w wyniku seryjnego mordercy; P
KUPISZ TUTAJ: OSTRZE – Wydawnictwo WAB
Ostateczna ocena 6/10
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ: MOJA DEBIUTANCKA POWIEŚĆ: „MOST IKARA”
