Od kiedy rozpocząłem działalność blogerską, zrecenzowałem  dziesiątki książek. Jeszcze więcej ich przeczytałem, wydawało by się zatem, że napisanie recenzji książki nie powinno stanowić dla mnie dużego problemu. Tymczasem od momentu, kiedy przeczytałem To nie kraj to ludzie, autorstwa Joanny Racewicz minęło już trochę czasu, a ja nadal nie wiem, jak mam podejść do tego tematu,
Wszystko dlatego, że w swojej karierze nieraz czytałem bolesne książki. Z ciężkimi opisami lub wspomnieniami. Zazwyczaj jednak była to jakaś opowieść z przeszłości, fantazja lub najzwyczajniej fikcja literacka. Czytając jednak książkę Joanny, wiedziałem, że czytam o czymś, co wydarzyło się naprawdę. Nie tylko naprawdę ale i obok mnie, dziejące się tak niedawno…, poprawka- dziejące się nadal!

Z twórczością Liliany Fabisińskiej miałem po raz pierwszy styczność przy okazji recenzji  powieści pt. Bez Podtekstów wydanej pod szyldem Wydawnictwa Purple Book, jeśli pamiętacie naszego live’a, którego prowadziłem, to  pamiętacie, że to czym najbardziej zachwycałem się w przypadku utworów Liliany to przede wszystkim warsztat i język jakim posługuje się autorka. Wobec ogólnego zachwytu nad jej książką, nic dziwnego, że musiałem sięgnąć po jej kolejny utwór. Czy Zaraz wracam zachwyciło mnie równie mocno?

Natasza Socha już dwukrotnie udowodniła, że królowa literatury obyczajowej nie boi się stawiać czoła nowemu gatunkowi i świetnie odnajduje się w kryminałach. Problem polega jednak na tym, że trudność nie stanowi wypłynięcie w morze ale utrzymanie się przez długi czas na powierzchni nowej wody. I powiem Wam, że z niepokojem sięgałem po Echo, czyli trzecią część Grey Booka Nataszy. Czy jednak udało się jej utrzymać na powierzchni? Zapraszam na najnowszą recenzję.