Aż ciężko uwierzyć, że seria wydawnicza Grey Book Wydawnictwa Purple Book ma już 7 książek, a o każdej z nich możecie przeczytać recenzję na moim blogu. Jednakże „Puszka Pandory” autorstwa Nataszy Sochy, rozpoczyna zupełnie nowy cykl zatytułowany Demony przeszłości , w którym dwójka policjantów na nowo rozpatruje zbrodnie z przed lat.
Jak na tle poprzednich tytułów wypada pierwsza książka tej serii i czy powtórzy ona sukces Komisarz Florentyny? Zapraszam na najnowszą recenzję
„Puszka Pandory” o fabule:
Klara jest doświadczoną policjantką pracującą w archiwum X. Kiedy jej dotychczasowa partnerka zachodzi w ciążę, do jej zespołu dołącza świeżo po przeprowadzce z Warszawy do Poznania atrakcyjny Antoni. Pomimo niewątpliwego uroku towarzysza Klara od początku nie pała do niego sympatią. W tym samym czasie na policję zgłasza się siostra zamordowanego przed laty Przemka, z prośbą o wznowienie śledztwa, i tych dwoje musi stworzyć zespół, który na nowo podejmie się rozwiązania zagadkowej zbrodni sprzed lat.
„Puszka Pandory” czy warto było otwierać?
No cóż… nie sposób podchodzić do tej recenzji nie bacząc na prekursorkę serii, czyli Komisarz Florentynę z poprzednich grey book-ów. Myślę, że zaletą tej serii był fakt, że tamtą bohaterkę po prostu od pierwszego tomu łatwo było polubić. Miała jakąś tajemnicę, która tłumaczyła jej niecodzienne zachowanie, zaś czytelnik wiedział, że z czasem pozna jej sekrety.
Sekrety w serii „demony przeszłości” ma też śledczy Antoni i na pewno o tej postaci dowiemy się później znacznie więcej. Jednakże nasza główna bohaterka – Klara… niełatwo zjednuje sobie sympatię. Bo choć jest profesjonalna w swojej pracy, to jej rozkapryszenie, roszczeniowość i samodzielność irytuje i nie sprawia, że kibicujemy jej w dalszych poczynaniach.
To prawdopodobnie największy zgrzyt w tej książce, bo choć śledztwo z czasem nabiera tempa to jednak ciągnące się animozje i impertynencja naszej głównej bohaterki najbardziej zostają w głowie.
Puszka Pandory w ramach kryminału.
Wracając jednak do śledztwa Puszki Pandory. Na rzeczywiste tempo, musimy trochę poczekać. Książka, jak to Grey Booki jest krótka, jednak przez ogromną jej część ma się poczucie, że stoimy w miejscu. I zakładałam, że ma to swój urok bo wszak pewnie nie jedno śledztwo w realnym życiu tkwi w martwym punkcie na długi czas.
Z punktu jednak czytelnika z czasem zaczęło ono mnie najzwyczajniej nużyć, zwłaszcza że jak się okazało… szybko przewidziałem zakończenie.
POLECAM: TEN URLOP PO PROSTU TOBIE SIĘ NALEŻY!
O resecie mózgu i dlaczego wakacje są niezbędne dla Twojego szczęścia?!
Puszka Pandory ma też znacznie mniej mroku niż pozostałe książki serii. Trudno mi ocenić czy to plus czy minus, myślę że w dużej mierze zależy to od czytelnika i jego perfekcji. Dlatego też Puszkę Pandory zaliczyłbym bliżej do gatunku domestic noir, niż stricte kryminału. Tym bardziej jestem ciekawy co dalej zafunduje nam autorka w ramach tejże serii.
Przyznam szczerze, że za największy plus uważam samo zakończenie i zwrot w relacji między dwójką naszego zespołu śledczego. Wszystko dlatego, że autorka otwiera sobie ogrom możliwości, jak poprowadzić tę narrację dalej i co jeszcze może z niej wyniknąć.
Podsumowując.
WARTO PRZECZYTAĆ: O KSIĄŻCE, KTÓRA SKRADŁA MOJE SERCE…
Recenzja książki: „Pociągi wciąż jeżdżą… za Twoją melodią”
„Puszka Pandory”, w moim odczuciu, planuje się gdzieś w dolej stawce całej serii serii Grey book, co nie zmienia faktu, że to kolejny książka w dorobku Nataszy napisana świetnym językiem, doskonałą formą, z wyrazistymi bohaterami i przemyślanym zwrotem akcji. Z przyjemnością zatem, zobaczę co Natasza przygotowała w kolejnym tomie.
KUPISZ TUTAJ: „Puszka Pandory” – Natasza Socha
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ: PREMIERA MOJEJ DRUGIEJ KSIĄŻKI:
„CUDZE ŻYCIE”
TU KUPISZ KSIĄŻKĘ
![PL🇵🇱:„THE PHANTOM” W OPERZE LUBELSKIEJ, CZYLI JAK ZNISZCZYĆ MIŁOŚĆ DO „UPIORA…”
Recenzja spektaklu. Zachęcony pozytywnym odbiorem mojej recenzji AIDY, postanowiłem kontynuować wątek komentowania sztuki z laickiego punktu widzenia. Okazja co do tego pojawiła się wyjątkowo szybko, bo kiedy dowiedziałem się że w Operze Lubelskiej wystawiany jest Upiór w operze, nie zastanawiając się ani minuty, kupiłem bilety i ruszyłem do stolicy województwa lubelskiego chcąc porównać tę sztukę z kultową już adaptacją- warszawskiego teatru ROMA. I właśnie wówczas przekonałem się, że zgodnie z powiedzeniem: ”gdzie się człowiek spieszy, tam się diabeł cieszy…” pośpiech to wyraźnie zły doradca… Bo gdybym nie zasugerował się plakatem, i zdjęciem ze spadającym żyrandolem… wiedziałbym że „The Phantom” w operze lubelskiej, ma tyle wspólnego z ”Upiorem w Operze” co Trybunał Juli Przyłębskiej z konstytucją RP… Ale po kolei… […] nie znęcajmy się już nad samą fabuła…, bo jest jaka jest. Teatr zupełnie nie dba aby zachęcić widza do tego spektaklu. Musical to taniec łączony z muzyką. Choreografia, która jest ważniejsza niż dialogi… i nie mam nic co do wieku aktorów grających w tym spektaklu…ale grając w musicalu trzeba tańczyć! Nie chodzić za rękę i jedna scena z tańczącymi chłopcami to za mało aby zyskać serce fanów tego gatunku. Kolejna porażka to scenografia, gdzie jest kultowa scena balu maskowego na schodach, gdzie podziała się do cholery loża numer 5! I dlaczego żyrandol spada tak… jakby zjeżdżał na tyrolce! Matko tego tak się nie robi… nie robi się tego tym, którzy kochają ten spektakl! Natomiast nic tak nie boli jak warstwa muzyczna. Bo to ona niesie emocje w tym widowisku. Uderzenia bębnów, kościelnych organów czy trąb dętych … to musi działać w operze, NIEŚĆ MOC!!!. Tu tego po prostu nie ma… nie ma i dlatego ten spektakl nie niesie i nie może się udać. Bo nic z niego nie zostaje w sercu odbiorców […] Po pełną recenzję zapraszam na bloga: www.zwyczajnychlopak.pl ENG🇬🇧: THE PHANTOM” AT THE LUBLIN OPERA, OR HOW TO DESTROY YOUR LOVE FOR THE “PHANTOM…” #upiórwoperze #thephantomoftheopera #thephantom #opera #art #musical #recenzja #boy #boystyle #zwyczajnychlopak](https://zwyczajnychlopak.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
